Bloedmooi

Sinds het zien van "Interview with the Vampire" in mijn puberjaren is bij mij een fascinatie ontstaan. Een fascinatie voor bloedmooie fictieve wezens. Ondertussen heb ik mijn tv-kast vol met videobanden en DVD's en mijn boekenkast vol met tientallen boeken over dit onderwerp. Mijn moeder dacht dat ik er wel overheen zou groeien, maar ik denk dat ik ondertussen met zekerheid kan zeggen dat dat niet gebeurd is en ook niet zal gebeuren.

Iedereen weet dat Bram Stoker degene is geweest die met zijn "Dracula" de legende wereldberoemd heeft gemaakt. Maar waar zijn vampier vooral evil is, zijn vampieren uit latere verhalen veel "menselijker". Anne Rice omschrijft de melancholie waar Lestat en Louis mee door het "leven" gaan op een herkenbare manier. Iedereen vecht op zijn eigen manier met zijn eigen demonen. Goed, de meesten van ons zullen geen mensen leeg willen zuigen, maar zich wel regelmatig afvragen of ze wat positiefs toevoegen aan de wereld en de mensheid.
In de boeken van Stephenie Meyer zijn Edward en de familie Cullen bijna normaal te noemen. En de liefde tussen vampier Edward en mensenmeisje Bella is misschien wel één van de mooiste ooit beschreven.

Ook in films is de omslag van kwaad naar, we zullen het maar goed noemen, merkbaar. Max Schreck, Bela Lugosi en Christopher Lee waren angstaanjagend in hun tijd en zorgde ervoor dat jonge meisjes gillend richting heuvels rende bij het zien van een bleek gezicht met scherpe hoektanden. Terwijl Brad Pitt en Tom Cruise er juist voor zorgden dat meisjes de andere kant op rende en niet konden wachten op tanden in hun nek.

Maar wat fascineert mij hier nou zo aan? Ik zie mijzelf niet als hysterisch tienermeisje dat in katzwijm valt als haar favoriete acteur langsvliegt op tv (zelfs niet toen ik echt in mijn tienerjaren zat). En ik ben rationeel genoeg om te weten dat vampieren niet bestaan, mooie mannen niet sneller dan het licht kunnen rennen en het eeuwige leven niet te danken is aan het drinken van bloed.
Is het dan de schrijfstijl van Anne Rice en Stephenie Meyer? Of het feit dat er misschien wel een wereld in onze wereld is waar wij niets van afweten? Of misschien willen we allemaal wel eens wegdromen. Even niet in de dagelijkse bezigheden zitten en geloven in sprookjes. Een wereld waar zelfs slechte mannen een goede kant hebben, schoonheid niet vergankelijk is omdat niemand ouder wordt en waar echte liefde eeuwig duurt.

Ik denk dat ik alledrie die vragen met "ja" kan beantwoorden. Ik vind het heerlijk om, al is het maar voor even, weg te dromen in een andere wereld. En waarom juist deze wereld? Ik denk dat ik toch nog een beetje realiteit nodig heb. Een aantal échte mensen in de sprookjeswereld. En daarnaast een vampier die eruit ziet als Robert Pattinson en een een weerwolf die eruit ziet als Taylor Lautner om de droomwereld compleet te maken...

En nog iets moois om mee te eindigen: Bella's Lullaby: